Beeldredactie 101

Nu.nl is een een soort fischer-price nieuwssite. Veel kleine kleurrijke nieuwsbrokjes gericht op een 4-mavo publiek. Niet denigrerend bedoeld, maar dat schijnt officieel de doelgroep te zijn waarvoor journalisten in dit soort media zich in tl-verlichte kantoortuinen in het zweet moeten werken.

De beeldredactie van de nu.nl sluit naadloos aan bij deze stupidisering van het internetnieuws. Vandaag trof ik een berichtje over de ontvoering van een Belgisch echtpaar in Iran. Ik zag de stagiaire het ANP-bericht al doorlezen met de middelvinger glijdend over meerlettergrepige woorden, zachtjes in zichzelf articulerend.

Best een moeilijk stukje, vindt ze (en ja, ik maak er even een vrouw van. Het is mijn blog). Hmm....Iran. Weet ze eigenlijk niets van, maar toch eens kijken wat ze kan vinden in de beeldbanken. Ze moet er terstond een beetje van fronsen. Het gaat immers om de openingsfoto van de site, direct onder de header van de homepage. Nou vooruit dan. Deze foto gaat in ieder geval over Iran.


Briljant, vindt ze zelf: wild met wichelroedes zwaaiende en extatisch volksdansende Iraniërs. Vooralsnog blijft onduidelijk of ze op deze wijze hun eisen kracht bij zetten, of dat het hier puur een orgastisch vreugderitueel betreft, vanwege de ontvoering zelf en de obligate nakende onthoofding. Maar soit, ze vindt het een fijn fotootje met die blauwe lucht. Zo lekker exotisch ook. Het barbaarse van de woest zwaaiende snorremannen bezorgt haar zelfs een lichte kriebeling onder de navel.

Heeft ze deze puzzel gekraakt, moet ze potdorie nog een postzegeltje vullen bij het stukje op de tweede pagina, onder de link. Terwijl ze een salade Nicoise naar binnen Sonja Bakkert, herleest ze het stukje op zoek naar nieuwe aanwijzingen. Hebbes! De ontvoerde Belgen vormen een echtpaar, aha!


Ondertussen in London bedenkt op de webredactie van de BBC News een journalist met een heuse opleiding dat een foto hier echt niets toevoegt, tenzij de schuilplaats, ontvoerders of ontvoerden getoond kunnen worden. Hij vraagt zich wijselijk af wat voor een beeld wel kan bijdragen aan de beeldvorming rond het nieuwsitem.

Web 2 1/2: de gebruiker vervuilt

Dat user generated content gaat nog eens groot worden. Bij Google Earth mag je bijvoorbeeld zelf foto's aan plaatsen koppelen. En bovendien aan de wereld vertellen wat je van die plaats vindt. Ik loof bij deze twee kilo roze koeken uit voor het labelen van het hoofdkantoor van Google als "headquarter of digital privacy nazis".


Bron: Google Earth

Only in China

Erg trendy in fotoland is het maken van 'features' over China en dan het liefst over dikke kinderen, ongelukken met chemisch afval of andere import van Amerikaanse welvaartverschijnselen. Of gewoon lekker apies kijken natuurlijk: kijk eens hoe die leipe aziaatjes dat doen. En dan gelijk met zo veel he. Op die fiets hierbij een zwemles in China. Nieuwe rijken proberen in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk vaardigheden in hun enige kind te rammen.



(Foto Reporters / AP, 2006)

eindelijk een handige foto

De hele dag kijk je naar foto's waar een ander wat aan heeft. Foto's om te overtuigen, ego's te bevestigen, aftakeling te verdoezelen, te verkopen en op te hitsen. Maar foto's waar je zelf wat aan hebt, waar vind je die nog? Vandaag maakte ik er een. Van mijn nieuwe versterker, die voor het eerst met de band de oefenruimte in mocht om lekker hard te loeien. Ik heb er verse versterkerbuizen in geschroefd van de merken 'Sovtek' en 'Tube Amp Doctor'. Rusland en Amerika moeten samen mijn Koreaans-Amerikaanse gitaar zo mooi mogelijk te laten klinken. Zoveel schuiven en knoppen tegelijk inregelen, dat gaat natuurlijk nooit in een keer goed. Ik verwacht nog jaren te draaien en te pielen op zoek naar dat ene geluidje. Op deze foto kan ik voor altijd zien hoe ik vandaag dacht ontzettend dik te klinken. Maar waarom stond die schuif van 240 Khz zo gek hoog?

And that's, of course, when you go, Yes!

Mooie video (8 min.) over Henry Wessel

Goed voorbeeld van de 'decisive moment' school van fotograferen. Het materiële universum als chaotische ballenbak in constante beweging. Het is de taak van de fotograaf de verbanden bloot te leggen tussen alle zwevende deeltjes door ze op een moment vanaf een vast punt in de ruimte te fotograferen en zo de werkelijkheid te ontmaskeren.

"You're suddenly seeing the coherence and the interconnectedness of everything, left to right, top to bottom, front to back. It's all connected, and, somehow, it's all in balance. And that's, of course, when you go, 'Yes!'"

Feedback Muziek Utrecht: ongeïnteresseerde botte dozenschuivers

***NB vlamdraadje***

Even een vlamdraadje, gewoon omdat het kan. Na enkele dagen slepende ziekte en hersenversponzend saaie bedrust, opende ik vanochtend de gordijnen. Ik ben ongelofelijk klaar voor hernieuwd en inspirerend contact met de buitenwereld. En net zoals elke man met een serotonine-tekort wil ik geld uitgeven, zelfs budgetoverschrijdend veel geld. Zoveel geld dat als ik zou samenwonen, er bikkelhard over zou liegen, de afschriften zou verbranden en ogenblikkelijk een weekendje Venetië zou boeken voor twee. Het is er vandaag niet van gekomen (dat geld uitgeven dan). Dat heeft vooral te maken met de onwaarschijnlijk lompe klantbenadering van Feedback Muziek Utrecht

Binnen 15 minuten, werd ik achtereenvolgens niet teruggegroet, aan de kant geduwd door het personeel en genegeerd. Toen ik maar aan de balie ging wachten en aan de beurt was, vroeg ik of ik wellicht mijn droomversterker mocht proberen. Mijn pinpas tintelde al geniepig op mijn linker bovenbeen. Een niet onaangenaam gevoel, zeg ik je. Proberen mocht, maar niet met een te dure gitaar. Na wat aandringen mocht ik hem toch proberen met de gitaar die ik zelf heb (maar niet bij me had, want ik ben immers herstellend van een slopend ziektebed), mits ik de versterker maar niet te hard zette. Het zou immers een al te dolle boel worden als iedereen zo maar op de instrumenten ging spelen die in de winkel staan. Mind you, het gaat om een buizenversterker en die MOET in ieder geval eventjes hard. De boodschap op alle communicatieniveaus was helder: je bent eigenlijk best lastig, maar we doen jou een plezier door deze versterker te mogen proberen.

Ik dacht terug aan alle andere keren dat ik tevergeefs de aandacht had gprobeerd te trekken van het kettingrokende, met elkaar dollende, aan de balie gekleefde personeel. Ik dacht terug aan de keren dat ik de verkoopknapen tof had zien doen met zogenaamde bekende muzikanten, waar ze blijkbaar bakken met tijd voor hadden. Ik dacht terug aan alle andere muzikanten die ik spreek en het ook helemaal gehad hebben met dit stelletje lompe dozenschuivers. Er knapte iets en ik liep maar weg. Ondertussen de aantekening makend dat Feedback Muziek Utrecht duidelijk in het rijtje thuishoort met Casema, UPC en andere bedrijven die het echt helemaal niets meer kan schelen. Tijd om dit soort handeltjes terug te pakken met het enige waar ze wel oprechte interesse in hebben: boycotten die hap en je WW bij een betere muziekzaak inleveren! *knoopt inmiddels rode zakdoek om en zoekt wild briesend een zeepkist* Tot nooit, stelletje prutsers! Ik wens de googlebot ten slotte veel succes met dit blogje over Feedback Muziek Utrecht

NB dit blogje gaat dus helegaar en nadrukkelijk NIET over lesbian teens , goedkope vliegtickets, online poker, Cameron Diaz nude, weersverwachting nederland, nudism, furries, sex, tour de france, hotels amsterdam en Britney Spears.

een zelfbevuilend scroll-klitje

Naast de inmiddels bekende 'een plaat en zijn verhaal' en 'furries' nu weer een nieuwe categorie op fotomannetje! Wanneer u de bijgaande zelf in elkaar geflanste commenticon ziet verschijnen, doe ik een beroep op u voor antwoorden op middelmatig prangende vragen. Mini-probleempjes die anders gewoon zouden blijven dwarrelen in de maalstroom van de week, maar nu door het collectieve U kunnen worden opgelost. Okee, de eerste ronde, komt ie:

Zoals bekend heb ik een IMac met bijbehorende "mighty mouse". Een sensueel stuk computergereedschap met slechts een serieuze tekortkoming. Op zich niet raar, in mijn ervaring horen sensualiteit en ernstige tekortkomingen nu eenmaal bij elkaar. Hoe het ook zij, het miniscule balletje op vingertophoogte, in de/mijn volksmond ook wel aangeduid met scroll-klitje, weigert eens in de week dienst. Vuil, huidschilfers of de verhoogde uitstoot van CO2 zorgen ervoor dat ik dan nog maar een kant op kan scrollen. Nu ben ik al drie maal bij de witte winkel geweest voor advies, maar verder dan het kwieke advies "koop een busje I-clean" kwamen de hipsters van de technische dienst niet.

Ik leg de verantwoordelijk bij u en vraag plechtig: hoe houd ik mijn scroll-klitje aan de gang?