Beeldredactie 101

Nu.nl is een een soort fischer-price nieuwssite. Veel kleine kleurrijke nieuwsbrokjes gericht op een 4-mavo publiek. Niet denigrerend bedoeld, maar dat schijnt officieel de doelgroep te zijn waarvoor journalisten in dit soort media zich in tl-verlichte kantoortuinen in het zweet moeten werken.

De beeldredactie van de nu.nl sluit naadloos aan bij deze stupidisering van het internetnieuws. Vandaag trof ik een berichtje over de ontvoering van een Belgisch echtpaar in Iran. Ik zag de stagiaire het ANP-bericht al doorlezen met de middelvinger glijdend over meerlettergrepige woorden, zachtjes in zichzelf articulerend.

Best een moeilijk stukje, vindt ze (en ja, ik maak er even een vrouw van. Het is mijn blog). Hmm....Iran. Weet ze eigenlijk niets van, maar toch eens kijken wat ze kan vinden in de beeldbanken. Ze moet er terstond een beetje van fronsen. Het gaat immers om de openingsfoto van de site, direct onder de header van de homepage. Nou vooruit dan. Deze foto gaat in ieder geval over Iran.


Briljant, vindt ze zelf: wild met wichelroedes zwaaiende en extatisch volksdansende Iraniërs. Vooralsnog blijft onduidelijk of ze op deze wijze hun eisen kracht bij zetten, of dat het hier puur een orgastisch vreugderitueel betreft, vanwege de ontvoering zelf en de obligate nakende onthoofding. Maar soit, ze vindt het een fijn fotootje met die blauwe lucht. Zo lekker exotisch ook. Het barbaarse van de woest zwaaiende snorremannen bezorgt haar zelfs een lichte kriebeling onder de navel.

Heeft ze deze puzzel gekraakt, moet ze potdorie nog een postzegeltje vullen bij het stukje op de tweede pagina, onder de link. Terwijl ze een salade Nicoise naar binnen Sonja Bakkert, herleest ze het stukje op zoek naar nieuwe aanwijzingen. Hebbes! De ontvoerde Belgen vormen een echtpaar, aha!


Ondertussen in London bedenkt op de webredactie van de BBC News een journalist met een heuse opleiding dat een foto hier echt niets toevoegt, tenzij de schuilplaats, ontvoerders of ontvoerden getoond kunnen worden. Hij vraagt zich wijselijk af wat voor een beeld wel kan bijdragen aan de beeldvorming rond het nieuwsitem.

Web 2 1/2: de gebruiker vervuilt

Dat user generated content gaat nog eens groot worden. Bij Google Earth mag je bijvoorbeeld zelf foto's aan plaatsen koppelen. En bovendien aan de wereld vertellen wat je van die plaats vindt. Ik loof bij deze twee kilo roze koeken uit voor het labelen van het hoofdkantoor van Google als "headquarter of digital privacy nazis".


Bron: Google Earth

Only in China

Erg trendy in fotoland is het maken van 'features' over China en dan het liefst over dikke kinderen, ongelukken met chemisch afval of andere import van Amerikaanse welvaartverschijnselen. Of gewoon lekker apies kijken natuurlijk: kijk eens hoe die leipe aziaatjes dat doen. En dan gelijk met zo veel he. Op die fiets hierbij een zwemles in China. Nieuwe rijken proberen in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk vaardigheden in hun enige kind te rammen.



(Foto Reporters / AP, 2006)

eindelijk een handige foto

De hele dag kijk je naar foto's waar een ander wat aan heeft. Foto's om te overtuigen, ego's te bevestigen, aftakeling te verdoezelen, te verkopen en op te hitsen. Maar foto's waar je zelf wat aan hebt, waar vind je die nog? Vandaag maakte ik er een. Van mijn nieuwe versterker, die voor het eerst met de band de oefenruimte in mocht om lekker hard te loeien. Ik heb er verse versterkerbuizen in geschroefd van de merken 'Sovtek' en 'Tube Amp Doctor'. Rusland en Amerika moeten samen mijn Koreaans-Amerikaanse gitaar zo mooi mogelijk te laten klinken. Zoveel schuiven en knoppen tegelijk inregelen, dat gaat natuurlijk nooit in een keer goed. Ik verwacht nog jaren te draaien en te pielen op zoek naar dat ene geluidje. Op deze foto kan ik voor altijd zien hoe ik vandaag dacht ontzettend dik te klinken. Maar waarom stond die schuif van 240 Khz zo gek hoog?

And that's, of course, when you go, Yes!

Mooie video (8 min.) over Henry Wessel

Goed voorbeeld van de 'decisive moment' school van fotograferen. Het materiële universum als chaotische ballenbak in constante beweging. Het is de taak van de fotograaf de verbanden bloot te leggen tussen alle zwevende deeltjes door ze op een moment vanaf een vast punt in de ruimte te fotograferen en zo de werkelijkheid te ontmaskeren.

"You're suddenly seeing the coherence and the interconnectedness of everything, left to right, top to bottom, front to back. It's all connected, and, somehow, it's all in balance. And that's, of course, when you go, 'Yes!'"

Feedback Muziek Utrecht: ongeïnteresseerde botte dozenschuivers

***NB vlamdraadje***

Even een vlamdraadje, gewoon omdat het kan. Na enkele dagen slepende ziekte en hersenversponzend saaie bedrust, opende ik vanochtend de gordijnen. Ik ben ongelofelijk klaar voor hernieuwd en inspirerend contact met de buitenwereld. En net zoals elke man met een serotonine-tekort wil ik geld uitgeven, zelfs budgetoverschrijdend veel geld. Zoveel geld dat als ik zou samenwonen, er bikkelhard over zou liegen, de afschriften zou verbranden en ogenblikkelijk een weekendje Venetië zou boeken voor twee. Het is er vandaag niet van gekomen (dat geld uitgeven dan). Dat heeft vooral te maken met de onwaarschijnlijk lompe klantbenadering van Feedback Muziek Utrecht

Binnen 15 minuten, werd ik achtereenvolgens niet teruggegroet, aan de kant geduwd door het personeel en genegeerd. Toen ik maar aan de balie ging wachten en aan de beurt was, vroeg ik of ik wellicht mijn droomversterker mocht proberen. Mijn pinpas tintelde al geniepig op mijn linker bovenbeen. Een niet onaangenaam gevoel, zeg ik je. Proberen mocht, maar niet met een te dure gitaar. Na wat aandringen mocht ik hem toch proberen met de gitaar die ik zelf heb (maar niet bij me had, want ik ben immers herstellend van een slopend ziektebed), mits ik de versterker maar niet te hard zette. Het zou immers een al te dolle boel worden als iedereen zo maar op de instrumenten ging spelen die in de winkel staan. Mind you, het gaat om een buizenversterker en die MOET in ieder geval eventjes hard. De boodschap op alle communicatieniveaus was helder: je bent eigenlijk best lastig, maar we doen jou een plezier door deze versterker te mogen proberen.

Ik dacht terug aan alle andere keren dat ik tevergeefs de aandacht had gprobeerd te trekken van het kettingrokende, met elkaar dollende, aan de balie gekleefde personeel. Ik dacht terug aan de keren dat ik de verkoopknapen tof had zien doen met zogenaamde bekende muzikanten, waar ze blijkbaar bakken met tijd voor hadden. Ik dacht terug aan alle andere muzikanten die ik spreek en het ook helemaal gehad hebben met dit stelletje lompe dozenschuivers. Er knapte iets en ik liep maar weg. Ondertussen de aantekening makend dat Feedback Muziek Utrecht duidelijk in het rijtje thuishoort met Casema, UPC en andere bedrijven die het echt helemaal niets meer kan schelen. Tijd om dit soort handeltjes terug te pakken met het enige waar ze wel oprechte interesse in hebben: boycotten die hap en je WW bij een betere muziekzaak inleveren! *knoopt inmiddels rode zakdoek om en zoekt wild briesend een zeepkist* Tot nooit, stelletje prutsers! Ik wens de googlebot ten slotte veel succes met dit blogje over Feedback Muziek Utrecht

NB dit blogje gaat dus helegaar en nadrukkelijk NIET over lesbian teens , goedkope vliegtickets, online poker, Cameron Diaz nude, weersverwachting nederland, nudism, furries, sex, tour de france, hotels amsterdam en Britney Spears.

een zelfbevuilend scroll-klitje

Naast de inmiddels bekende 'een plaat en zijn verhaal' en 'furries' nu weer een nieuwe categorie op fotomannetje! Wanneer u de bijgaande zelf in elkaar geflanste commenticon ziet verschijnen, doe ik een beroep op u voor antwoorden op middelmatig prangende vragen. Mini-probleempjes die anders gewoon zouden blijven dwarrelen in de maalstroom van de week, maar nu door het collectieve U kunnen worden opgelost. Okee, de eerste ronde, komt ie:

Zoals bekend heb ik een IMac met bijbehorende "mighty mouse". Een sensueel stuk computergereedschap met slechts een serieuze tekortkoming. Op zich niet raar, in mijn ervaring horen sensualiteit en ernstige tekortkomingen nu eenmaal bij elkaar. Hoe het ook zij, het miniscule balletje op vingertophoogte, in de/mijn volksmond ook wel aangeduid met scroll-klitje, weigert eens in de week dienst. Vuil, huidschilfers of de verhoogde uitstoot van CO2 zorgen ervoor dat ik dan nog maar een kant op kan scrollen. Nu ben ik al drie maal bij de witte winkel geweest voor advies, maar verder dan het kwieke advies "koop een busje I-clean" kwamen de hipsters van de technische dienst niet.

Ik leg de verantwoordelijk bij u en vraag plechtig: hoe houd ik mijn scroll-klitje aan de gang?

Furries (2)

Dear international Furries,

Thank you for visiting www.fotomannetje.blogspot.com in bewilderingly large numbers over the recent days. From Poland to the UK and even Heerlen you have been visting this site in search of information about Furries.

I am sorry. I am not a furry. Nor can I provide you with additional information on furries on this point in time. Hell, all I know they're just a bunch of slightly disturbed yet mildy entertaining cross-dressers, displaying visually interesting coping behaviour. If you are one of them, I respect you. As a person errr rabbit I mean.

However, as site admin and genuinely open minded person, I would really like to cater to your needs. So leave a comment with your desires and more info on the hairy subject just might appear in the near future. Thank you for your attention. Now zip up and have a prosperous life!




p.s. if you are Ken or Stacy, I have used your picture as "citation" as defined by copyright law. If you object to your picture being used here, of you're just not into tigers anymore, drop me a line and I'll change the picture.

Boulder-cam

En zo filmt de BBC dus olifanten (Elephants - Spy in the Herd, 2003): Met een op afstand bestuurbaar wagentje, dat er uitziet als een olifanten-turd. Misschien dat vriend H. zijn BMW eens wil uitlenen voor een reportage over tandartsen in Heemstede? Nog meer suggesties voor camou-cams dumpt u in de comments.

Designporno

ik zag hem staan en voelde me alsof ik recht in het bovenste schap in een benzinestation keek. Als Mies van der Rohe en Gispen elkaar ooit in een schimmige kroeg waren tegengekomen, hadden ze misschien na een jenever of acht tegen elkaar gezegd: zullen we voor de grap een keer samen een meubeltje in elkaar flansen dat van ons allebei wat heeft en dat dan schaamteloos verkopen. Maar dan voeren we het uit in echt heeel goedkoop kunstleer en met brakke chromen buisjes, haha. Welnu, als dat echt ooit heeft plaatsgevonden, luisterde er vast een Chinees mee. Voor minder dan de prijs van een goede Kantonese maaltijd voor twee is dit prachtvol brokje designporno achter mijn bureau terecht gekomen. Kek, wat!

Introducing: "furries"

Het mooie van fotoredacteur zijn is dat je ongewild nogal wat stompzinninge informatie tot je neemt. Een beste knaap die mij nog pakt met triviant (uitdagingen? brief op nummer 5682 naar red.). Zo weet ik sinds net en u over twintig seconden wat "furries" zijn. Ik citeer Corbis: "Furries (aka fursuiters) are people who identify with animals or animal characters and dress up in their likeness. Most of them live in the United States, closely followed by Germany, Japan and England. Some dress up for laughs, some do it for work, as mascots, and others are obsessed by anthropomorphism- they have yet to outgrow childhood cartoon characters."

De babbelbox staat vandaag in de bokkenbuurt en vraagt: "Als welk tekenfilmkarakter verkleed zou u graag in de sneltram willen zitten?"


(c) Corbis / Mike Peterson, 2001

Wat men wil

Na een 'petit blogopause' in verband met liefde en muziek, meld ik me aan het front. En voordat ik mijzelf de obligate vraag kon stellen, wat het volk eigenlijk wil van mij (helemaal niets natuurlijk), stuimelde ik op een prachtig projectje dat precies die vraag stelde: wat wil het volk zien aan kunst? In dit geval schilderkunst. Russissche kunstenaars deden jarenlang panelonderzoek om het ideale schilderij samen te stellen op basis van voorkeuren van den gewoonen mensch. Wat blijkt: het volk wil op-nummer-geschilderde Rossiaanse landschappen. Behalve de Nederlander. Die heeft -geoefend in ondergaan van marktonderzoek als hij is - politiek correct geantwoord dat 'abstract op zijn tijd ook wel ok is'. Enfin, klik dan! (en niet zeuren dat ie oud is. Ik moet weer een beetje inkomen)






















Dit wilt U aan de muur.

Baby-gami

*KJ-alert (post met moeilijke woorden)

Vanmiddag in de ramsj overviel mij een oprechte en diepgevoelde twijfel. Zeker tien minuten stond ik daar in de zaterdagse drukte te dralen voor de kassa. In mijn linkerhand had ik "De Evolutie van de Vrije Wil" van Daniel Dennett. In mijn rechter "Baby-gami, Baby Wrapping For Beginners".

Aan de ene kant hadden we Dennett de erudiete filosoof, in Nederland ondere andere bekend van zijn bijdrage aan Een Schitterend Ongeluk van de VPRO. In het boek presenteert hij een denkkader voor de evolutionaire wortels van vrije wil en moraal. Aan de andere kant het standaardwerk over de combinatie van eeuwenoude bakertechnieken en Japanse vouwkunst. De gids die een groot scala aan wikkels voor pasgeborenen biedt, succes verzekerd. Twintig technieken tot in de haarvaten uitgelegd, met als hoogtepunten 'de Picknickwikkel' (voor de onrustige baby tijdens een dagje uit) en de 'Cadeauwikkel met satijn en tule' (voor als je in de stemming bent voor iets feestelijks). Aan de fotografie in het gidsje lag het niet. Deze deed mij mijmeren over de productfoto's die ik ooit eens mocht verzorgen voor Wok to Go. De garnalenbami en garnalenbamisoep spatte in mijn foto's eveneens als kleurrijk glinsterend oogsnoep van de witte achtergrond.

Wat mij uiteindelijk deed beslissen om toch maar Dennett mee te nemen was het plotse inzicht dat baby-gami een fratserig verzinsel is van verveelde wereldangstige volwassenen die hun gemankeerde identiteitsontwikkeling projecteren op de baby. Enfin, oordeelt u zelf. Baby-gami: u las het hier eerst!

Running the numbers

Fotomannetje was gezakt voor de blaastest bij de dokter en moet nu een week lang meer pillen slikken dan Mental Theo op Terschelling. Het voordeel van deze pillencocktail is dat eventuele onopgemerkte bacteriȅle infecties het zeker gaan afleggen. Een nadeel blijkt -en ik citeer de Packungsbeilage- "mogelijke reacties van slijmvlies van vagina of anus." Dat is dus vijftig procent kans en dat is te veel. Ik ga leverworst eten en hou jullie op de hoogte. Kijken jullie ondertussen even naar Chris Jordan's: Running the Numbers - an American Self-Portrait

Een plaat en zijn verhaal (3)

Deze keer geen kwis maar pointe-loze informatie. Op de foto: tamelijk zielige dromedarissen in Jemen met huidproblemen. De eenbultige vrienden in kwestie zijn wat lafjes geworden van het eten van allerhande zwerfafval. Totaal onkewle Leenbakker-motiefjes beschermen hun kwetsbare ruggetjes tegen de zon. Deze foto had ik willen maken.

(c) George Steinmetz / Hollandse Hoogte, 2004

A most inconvenient truth

de lekkerste frikandel met mayo nuttig je op een lege parkeerplek bij een benzinestation in het Groene Hart, naast je auto waarin camera en statief klaarliggen om nog meer schreeuwerige industrieterreinen vast te leggen in felrealistische kleuren.

Fijne pasen iedereen, ik las dat het 25 graden wordt.

laffe weekendlink: zwemmende dictators

Jaaaa, druk hier hoor en als ik mijn ogen sluit zie ik Randy de laatste ronde schreeuwen, dus even een gemakzuchtig retro-linkje naar Panzerfaust voor een exposé rond het fenomeen 'foto's van zwemmende dictators'.

Zwemmende dictators

Fotomannetje lezerservice: natuurposter!

Om de nakende lente krachtig te onderstrepen biedt fotomannetje lezerservice u een gratis natuurposter aan. Het betreft het recente werk "hyperventilerende egel 1 - zondag", dewelke met een simpele muisklik in hoge resolutie opent in een nieuw venster. Sla dit bestand op en stuur het naar uw plaatselijke Hema ter uitvergroting naar eigen smaak. Het zou binnen dit kader te ver reiken in te gaan op de diverse mogelijkheden voor het zelf maken van een fotolijst uit natuurmaterialen. Maar u snapt waar ik heen wil.

Maniepulasie

Zolang fotografie bestaat wordt er aangeklooid om beelden beter verteerbaar te maken voor fotograaf of onderwerp. Lekker schilderen op het negatief of airbrushen van de uiteindelijke foto. Ik kan hier natuurlijk heel bijdehand wat voorbeeldjes gaan rondstrooien over sowjetleiders, plunderende soldaten en playboy-modellen, maar laat maar. In ieder geval was beeldmanipulatie te ambachtelijk, bewerkelijk en specialistisch om zomaar in te zetten. Tot de jaren negentig. Toen kregen commercieel beschikbare computers genoeg rekenkracht om beelden digitaal te manipuleren. De boel ontspoorde een beetje. Er kon ineens gewoon te veel. Met rode konen namen de mindere creatieve goden bezit van de juist ontdekte mogelijkheden om de zogenaamde konseptuele fotografie opwaarts te helpen. Met trots presenteer ik u de allerlulligste fotomanipulaties. Ooit. Alle uit de Corbis-collectie, die overigens weer eigendom is van een van de veroorzakers van al dit en veel ander leed: Bill Gates.

een plaat en zijn verhaal (2)

Aansluitend op vorige geweldadige post, een nieuwe 'plaat en zijn verhaal'. De regels zijn simpel: meld uw kwismaster wat er gaande is. De meest beste inzending ontvangt vijftig pop of een envelop! *voeg hier hitsige jingle in*.

Kom op Stef, je kunt het!

p.s. excuus voor het ontbreken van credits: kan hem niet meer terugvinden bij ANP

klabang

Verhaaltje is simpel. Fotograaf Don Frazier krijgt toestemming om sloop van brug in Mississippi te fotograferen. Zet camera op statief en loopt stukkie terug om op 'the moment supreme' met afstandsbediening af te drukken. Explosie loopt niet helemaal als voorzien en brug stort niet in, maar versplintert. Brokstukken raken camera die helemaal naar de gallemiezen is, behalve -aha- zijn SanDisk compact flash geheugenkaart. Marketing dept. van SanDisk ziet gouden momentje en koopt de foto's op ter vespreiding op de internets.

Hele verhaal op http://news.digitaltrends.com/article5140.html

Vreemde mensen zijn eng...

....of in ieder geval zeker niet te vertrouwen met uw camera. Vandaar deze uiterst droevige Quick Pod (tm). Het lulligste foto-accessoire sinds digitale eikenhouten fotolijstjes komt met een spiegeltje, waarmee u uzelf altijd precies in het midden van uw egomane universum kunt positioneren.

Een avondje omnimedia presentatie

Contstateringen na een doordeweekse avond fotocursus:

1) Je kunt een powerpoint-presentatie niet bedienen met de afstandbediening van je dia-apparaat. Ook niet als je het drie keer probeert.

2) Als docent moet je je woorden wegen als waren het wikkels coke in de Bijlmer, ook al heb je gelijk: ik krijg de beamer niet uit om weer dia's te laten zien op hetzelfde scherm en draai het apparaat naar een andere muur met de opmerking: "dan maar even op de vrouwenmanier". Ik word verbaal gestenigd, waarna een van de vrouwelijke cursisten zegt: "oh, ik weet al hoe we het op moet lossen". Vrouwelijke cursist zet vel papier voor beamer.

3) Ik moet werken aan mijn mimiek. Cursist na vraag of ze moet over- of onderbelichten in voorliggende situatie: "Ik denk overbelichten" Op mijn vraag waarom dan: "toen je dat zei keek je even heel blij!"

Fotoredactionele dwalingen

Op het gevaar af dat dit blog een geheel ongewenste schare bezoekers gaat krijgen, post ik nog maar eens foto van een klein mannetje. En dan niet gaan vragen hoe ik hier in godsnaam nu weer bij terecht kwam, he. Ik weet het niet meer... ik herinner mij in ieder geval dat ik in de zoekmachines niet intypte: 'jongen 7-9 jaar, pedorasten in duikerspak, achtertuin, verbazing, achterhoek'. Maar wat dan wel. Helpt u mij even? Wat is hier gaande?

Binnenkort op dit blog meer inhoud, ik zweer het je. Maar dan moet toch echt eerst die EP van 24 Leeways af...

Tjek dat voetje

Treft u ooit op straat een verdwaald en driest schreiend kind aan, vraag hem dan beleefd zijn rechter kaplaarsje uit te trekken. Met een beetje geluk is -net als dit bij jongetje- zijn naam op de voet getattoeëerd. Canada, 1965, (c) Jim Ryan/Keystone Features/Getty Images

Bijna gearresteerd! Alweer!

Dus ik rijd terug van een best aardige trainingsworkshop en besluit vriend J op een ritje te trakteren in de nieuwe wagen. Ergens langs een singel in binnenstedelijk Utrecht zet ik mijn nieuwe liefde stil *met alarmlichten* zoals duidelijk is uitgelegd in "Het Theorieboek, lesboek voor het rijbewijs B" (p. 107 en verder, uitgeverij Smit, 2000). Stopt er ineens zo'n grote politiebrommer naast me. Tikt op de ruit. Ah leuk, tientallen films trekken aan me voorbij. Ik doe de deur open. Dat bleek al niet handig, want daarmee vloer ik de diender in kwestie bijna. Raampje dus open draaien. Vraagt ie of ik een rijbewijs heb. Niet eens of ik het document even wil tonen dus, maar of ik hem eigenlijk wel heb. Wat volgt is een tamelijk vaag verhaal over bepaalde stukken van de openbare weg waar je dus blijkbaar maar van één kant in mag rijden en dat er er borden staan die dat aangeven. Ik knik meerdere malen begripvol, want vind het altijd leuk als mensen enthousiast over hun vak vertellen. Dan begint hij toch wat vervelend te drammen over mijn uitlaat, die lek zou zijn en te veel herrie maakt. Jaja, ik moet hem morgen met spoed laten repareren, volgens hem.

Ik verzamel alle vrouwelijke energie in me en vertel hem dat ik echt heus pas 7 dagen mijn rijbewijs heb en pas 3 dagen een auto en dat Utrecht voor mij een moeilijke stad is om helemaal volgens de regels doorheen te rijden en nog bedankt voor de tip over mijn uitlaat. Weet hij ook toevallig waar in de uitlaat het defect zich voordoet. Mijnheer heeft er immers kijk op. Dat gaat erin als Ketellapper. Ik had me al voorbereid op gespreide benen, handboeien en nukkig natrekken van mijn kenteken, maar ik mag terug naar de bokkenbuurt. Als een tevreden mens, want autobezit brengt je klaarblijkelijk in contact met het volle leven.

Wereldvrouwendag

Gefeliciteerd he. Het is allemaal niet voor niets geweest.

Ploegen in Algerije, rond 1910 (CAP/Roger Viollet/Getty Images)

They are not evil

uit de stats gevist...

Een stukje sales en stijliconen voor de herfst

Beste TFT-schermkindertjes, vandaag was uw fotosjist op gesprek bij een best wel grote uitgever in een doodnormale plaats in het midden van het land. Voor fotoredactionele werkjes. En ja, bij het horen van hun verhaal verhief de aaibare salestijger zich uit de gitzwarte hoek van mijn doorgaans nobele hart. Na anderhalve uur sales-techniek uit het boekje (complimenten over de koffie, complimenten over het pand en complimenten in het algemeen), waren we op first name basis. Een raar momentje tijdens het gesprek was wel, dat ik mijn inderhaast bijeen geharkte fotoredactie-portfolio op USB stick in de computer moest stoppen. Onder het bureau, achterin de computer. En noem mij traditioneel, maar ik aarzelde toch even om op mijn knieën onder het bureau te duiken van iemand die ik een half uur geleden de hand had geschud. Alsof je tijdens een zakenlunch je benen op tafel legt om het gat in je linkersok te laten bewonderen. Hoe het ook zij, zeer wellicht kunt u binnenkort op de covers van deze uitgeverij fotoconceptjes van mijn hand bewonderen. Sweet.

En let op: ordinair wordt het nieuwe stijlvol, dat overigens weer gebaseerd was op het oude ordinair. Wie wil weten wat fashionistas te wachten staat in de herfst, nodig ik uit om dra eens plaats te nemen in mijn Volvo 440, geruild voor een treetje Hollandia-bier en een pak diepvriesfrikandellen. Met dubbele diepchromen uitlaat en vanillekerstboompje. That's hot!