Jaaaa, druk hier hoor en als ik mijn ogen sluit zie ik Randy de laatste ronde schreeuwen, dus even een gemakzuchtig retro-linkje naar Panzerfaust voor een exposé rond het fenomeen 'foto's van zwemmende dictators'.
Zwemmende dictators
Om de nakende lente krachtig te onderstrepen biedt fotomannetje lezerservice u een gratis natuurposter aan. Het betreft het recente werk "hyperventilerende egel 1 - zondag", dewelke met een simpele muisklik in hoge resolutie opent in een nieuw venster. Sla dit bestand op en stuur het naar uw plaatselijke Hema ter uitvergroting naar eigen smaak. Het zou binnen dit kader te ver reiken in te gaan op de diverse mogelijkheden voor het zelf maken van een fotolijst uit natuurmaterialen. Maar u snapt waar ik heen wil.
Zolang fotografie bestaat wordt er aangeklooid om beelden beter verteerbaar te maken voor fotograaf of onderwerp. Lekker schilderen op het negatief of airbrushen van de uiteindelijke foto. Ik kan hier natuurlijk heel bijdehand wat voorbeeldjes gaan rondstrooien over sowjetleiders, plunderende soldaten en playboy-modellen, maar laat maar. In ieder geval was beeldmanipulatie te ambachtelijk, bewerkelijk en specialistisch om zomaar in te zetten. Tot de jaren negentig. Toen kregen commercieel beschikbare computers genoeg rekenkracht om beelden digitaal te manipuleren. De boel ontspoorde een beetje. Er kon ineens gewoon te veel. Met rode konen namen de mindere creatieve goden bezit van de juist ontdekte mogelijkheden om de zogenaamde konseptuele fotografie opwaarts te helpen. Met trots presenteer ik u de allerlulligste fotomanipulaties. Ooit. Alle uit de Corbis-collectie, die overigens weer eigendom is van een van de veroorzakers van al dit en veel ander leed: Bill Gates.
Aansluitend op vorige geweldadige post, een nieuwe 'plaat en zijn verhaal'. De regels zijn simpel: meld uw kwismaster wat er gaande is. De meest beste inzending ontvangt vijftig pop of een envelop! *voeg hier hitsige jingle in*.
Kom op Stef, je kunt het!
p.s. excuus voor het ontbreken van credits: kan hem niet meer terugvinden bij ANP
Verhaaltje is simpel. Fotograaf Don Frazier krijgt toestemming om sloop van brug in Mississippi te fotograferen. Zet camera op statief en loopt stukkie terug om op 'the moment supreme' met afstandsbediening af te drukken. Explosie loopt niet helemaal als voorzien en brug stort niet in, maar versplintert. Brokstukken raken camera die helemaal naar de gallemiezen is, behalve -aha- zijn SanDisk compact flash geheugenkaart. Marketing dept. van SanDisk ziet gouden momentje en koopt de foto's op ter vespreiding op de internets.
Hele verhaal op http://news.digitaltrends.com/article5140.html
....of in ieder geval zeker niet te vertrouwen met uw camera. Vandaar deze uiterst droevige Quick Pod (tm). Het lulligste foto-accessoire sinds digitale eikenhouten fotolijstjes komt met een spiegeltje, waarmee u uzelf altijd precies in het midden van uw egomane universum kunt positioneren.
Contstateringen na een doordeweekse avond fotocursus:
1) Je kunt een powerpoint-presentatie niet bedienen met de afstandbediening van je dia-apparaat. Ook niet als je het drie keer probeert.
2) Als docent moet je je woorden wegen als waren het wikkels coke in de Bijlmer, ook al heb je gelijk: ik krijg de beamer niet uit om weer dia's te laten zien op hetzelfde scherm en draai het apparaat naar een andere muur met de opmerking: "dan maar even op de vrouwenmanier". Ik word verbaal gestenigd, waarna een van de vrouwelijke cursisten zegt: "oh, ik weet al hoe we het op moet lossen". Vrouwelijke cursist zet vel papier voor beamer.
3) Ik moet werken aan mijn mimiek. Cursist na vraag of ze moet over- of onderbelichten in voorliggende situatie: "Ik denk overbelichten" Op mijn vraag waarom dan: "toen je dat zei keek je even heel blij!"
Op het gevaar af dat dit blog een geheel ongewenste schare bezoekers gaat krijgen, post ik nog maar eens foto van een klein mannetje. En dan niet gaan vragen hoe ik hier in godsnaam nu weer bij terecht kwam, he. Ik weet het niet meer... ik herinner mij in ieder geval dat ik in de zoekmachines niet intypte: 'jongen 7-9 jaar, pedorasten in duikerspak, achtertuin, verbazing, achterhoek'. Maar wat dan wel. Helpt u mij even? Wat is hier gaande?
Binnenkort op dit blog meer inhoud, ik zweer het je. Maar dan moet toch echt eerst die EP van 24 Leeways af...
Treft u ooit op straat een verdwaald en driest schreiend kind aan, vraag hem dan beleefd zijn rechter kaplaarsje uit te trekken. Met een beetje geluk is -net als dit bij jongetje- zijn naam op de voet getattoeëerd. Canada, 1965, (c) Jim Ryan/Keystone Features/Getty Images
Dus ik rijd terug van een best aardige trainingsworkshop en besluit vriend J op een ritje te trakteren in de nieuwe wagen. Ergens langs een singel in binnenstedelijk Utrecht zet ik mijn nieuwe liefde stil *met alarmlichten* zoals duidelijk is uitgelegd in "Het Theorieboek, lesboek voor het rijbewijs B" (p. 107 en verder, uitgeverij Smit, 2000). Stopt er ineens zo'n grote politiebrommer naast me. Tikt op de ruit. Ah leuk, tientallen films trekken aan me voorbij. Ik doe de deur open. Dat bleek al niet handig, want daarmee vloer ik de diender in kwestie bijna. Raampje dus open draaien. Vraagt ie of ik een rijbewijs heb. Niet eens of ik het document even wil tonen dus, maar of ik hem eigenlijk wel heb. Wat volgt is een tamelijk vaag verhaal over bepaalde stukken van de openbare weg waar je dus blijkbaar maar van één kant in mag rijden en dat er er borden staan die dat aangeven. Ik knik meerdere malen begripvol, want vind het altijd leuk als mensen enthousiast over hun vak vertellen. Dan begint hij toch wat vervelend te drammen over mijn uitlaat, die lek zou zijn en te veel herrie maakt. Jaja, ik moet hem morgen met spoed laten repareren, volgens hem.
Ik verzamel alle vrouwelijke energie in me en vertel hem dat ik echt heus pas 7 dagen mijn rijbewijs heb en pas 3 dagen een auto en dat Utrecht voor mij een moeilijke stad is om helemaal volgens de regels doorheen te rijden en nog bedankt voor de tip over mijn uitlaat. Weet hij ook toevallig waar in de uitlaat het defect zich voordoet. Mijnheer heeft er immers kijk op. Dat gaat erin als Ketellapper. Ik had me al voorbereid op gespreide benen, handboeien en nukkig natrekken van mijn kenteken, maar ik mag terug naar de bokkenbuurt. Als een tevreden mens, want autobezit brengt je klaarblijkelijk in contact met het volle leven.
Gefeliciteerd he. Het is allemaal niet voor niets geweest.
Ploegen in Algerije, rond 1910 (CAP/Roger Viollet/Getty Images)
