Bijna gearresteerd! Alweer!

Dus ik rijd terug van een best aardige trainingsworkshop en besluit vriend J op een ritje te trakteren in de nieuwe wagen. Ergens langs een singel in binnenstedelijk Utrecht zet ik mijn nieuwe liefde stil *met alarmlichten* zoals duidelijk is uitgelegd in "Het Theorieboek, lesboek voor het rijbewijs B" (p. 107 en verder, uitgeverij Smit, 2000). Stopt er ineens zo'n grote politiebrommer naast me. Tikt op de ruit. Ah leuk, tientallen films trekken aan me voorbij. Ik doe de deur open. Dat bleek al niet handig, want daarmee vloer ik de diender in kwestie bijna. Raampje dus open draaien. Vraagt ie of ik een rijbewijs heb. Niet eens of ik het document even wil tonen dus, maar of ik hem eigenlijk wel heb. Wat volgt is een tamelijk vaag verhaal over bepaalde stukken van de openbare weg waar je dus blijkbaar maar van één kant in mag rijden en dat er er borden staan die dat aangeven. Ik knik meerdere malen begripvol, want vind het altijd leuk als mensen enthousiast over hun vak vertellen. Dan begint hij toch wat vervelend te drammen over mijn uitlaat, die lek zou zijn en te veel herrie maakt. Jaja, ik moet hem morgen met spoed laten repareren, volgens hem.

Ik verzamel alle vrouwelijke energie in me en vertel hem dat ik echt heus pas 7 dagen mijn rijbewijs heb en pas 3 dagen een auto en dat Utrecht voor mij een moeilijke stad is om helemaal volgens de regels doorheen te rijden en nog bedankt voor de tip over mijn uitlaat. Weet hij ook toevallig waar in de uitlaat het defect zich voordoet. Mijnheer heeft er immers kijk op. Dat gaat erin als Ketellapper. Ik had me al voorbereid op gespreide benen, handboeien en nukkig natrekken van mijn kenteken, maar ik mag terug naar de bokkenbuurt. Als een tevreden mens, want autobezit brengt je klaarblijkelijk in contact met het volle leven.